Ośrodki

Wzniesienie rezerwatu Sokole Góry pokryte są glebami brunatnymi i rędzinami, natomiast w ich otoczeniu, w obniżeniach terenu zalegają czwartorzędowe piaski eoliczne (transportowane siłą wiatru), fluwioglacjalne lub fluwioperyglacjalne (przyniesione przez wodę w okresach zlodowaceń lub oziębień czwartorzędowych). Tego typu struktura rozmieszczenia gleb znajduje swoje odzwierciedlenie w szacie roślinnej. Wzgórza pokrywają lasy liściaste należące do trzech zespołów buczyn. Dolinki między wzgórzami porasta kwasolubny bór sosnowy. Znajdujemy się w strefie kontaktu między tymi dwoma rodzajami zbiorowisk leśnych. Tego typu strefa przejściowa między dwiema biocenozami nosi nazwę ekotonu. Możemy w niej zaobserwować gatunki typowe dla zespołów borowych, jak na przykład: orlica pospolita, borówka czarna, śmiałek pogięty, wrzos, obok gatunków związanych z lasami liściastymi na przykład przylaszczka pospolita, zawilec gajowy, konwalia majowa, fiołek leśny.

Na tablicy znajduje się zdjęcie wraz z opisem panoramy.

WITAMY NA ŚCIEŻCE PRZYRODNICZEJ PO REZERWACIE „SOKOLE GÓRY”

Nietoperze są jedynymi ssakami zdolnymi do aktywnego lotu, poruszają się przy pomocy echolokacji. Polega to na wysyłaniu przez nie ultradźwięków, które odbite od przeszkód wracają w postaci echa do ucha, informując go o otoczeniu. Także pozornie chaotyczny lot tego stworzenia, jest całkiem bezpieczny dla niego samego jak i środowiska wokół niego, więc nie musimy się obawiać, że np. umyślnie wplącze się on we włosy. Wieczorem w czasie, kiedy wylatują ze swoich kryjówek na żer, istnieje możliwość, aby je zaobserwować.  Odżywiają się drobnymi owadami czy też chrząszczami. W zimę z powodu braku pożywienia (owady są nieaktywne), hibernują w zimowiskach celem oszczędzania energii i przeżycia do wiosny. Nietoperze obniżają temperaturę ciała, spowalniają funkcje życiowe: oddech i liczbę uderzeń serca. Dzięki tym zabiegom są w stanie przeżyć zimę. Każde wybudzenie gacka, nocka czy też podkowca w trakcie „snu” powoduje zużycie dużej ilości energii, co w skrajnych wypadkach może doprowadzić do śmierci osobnika. Najchętniej, na ten długi okres znajdują schronienie w sztolniach, piwnicach, schronach i jaskiniach. A że tych ostatnich na terenie rezerwatu Sokole Góry nie brakuje, to można je tu spotkać.

Charakterystycznym elementem rzeźby Sokolich Gór jak i całej Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej są różne formy skałkowe. Skała Pielgrzym należy do licznych w Sokolich Górach form indywidulanych, różnych od obiektów skałkowych leżących w pasmie grzbietów wzniesień. Skałki Sokolich Gór zbudowane są z wapienia nieuławicowanego, tzw. występującego w formie tzw. bioherm wapieni płytowych. Biohermy powstały jako nagromadzenia węglanowych szczątków, osiadłych organizmów głównie gąbek i niektórych bakterii na dnie morza w górnej jurze. W okresie dolnej jury nagromadzenia te zostały zasypane młodszymi osadami i zlityfikowane, zamieniając się w wapienie skaliste. W trzeciorzędzie, w warunkach lądowych procesy denudacyjne doprowadziły do odsłonięcia wapieni jurajskich i wypreparowania wapieni skalistych spośród mniej odpornych typów wapieni. W warunkach gorącego i wilgotnego klimatu tego okresu głównym procesem denudacyjnym było krasowienie.

Zapraszamy do udziału w konkursie filmowych, organizownaym przez Porozumienie Parków Krajobrazowych Polski pn. "MÓJ PARK KRAJOBRAZOWY".