W pobliżu wsi Smoleń, w okolicy Doliny Wodącej znajduje się malownicze wzniesienie - Grodzisko Pańskie o wysokości 462 m n.p.m. Szczyt wzgórza ma formę wydłużonej grzędy skalnej. W ścianach skalnych istnieją naturalne, liczne przejścia, a sama grzęda pocięta jest złomami. Składające na ten grzebień ściany skalne i złomy dzielą powierzchnię szczytu na szereg wyodrębnionych majdanów. Istniejące skalach naturalne przejścia umożliwiają przy tym bezpośrednią komunikację pomiędzy poszczególnymi majdanami. Ufortyfikowanie szczytu wzgórza polegało na zamknięciu obwodu obronnego wokół poszczególnych majdanów z pomocą wałów kamienno-ziemnych i fos, a także suchego muru. Na szczycie wzniesienia znajdują się pozostałości rozbudowanego grodu obronnego wraz z wałami, które zamykały szereg majdanów przyległych do grzędy skalnej na szczycie wzgórza. Z dotychczasowych badań archeologicznych wynika, że na szczycie wzgórza osadnictwo ludzkie miało niezwykle złożony charakter. Osadnictwo pradziejowe i średniowieczne koncentrowało się na widocznych do dziś skalnych wypłaszczeniach zbudowanych ze skał wapiennych tworzących uformowany wydłużony szczyt skalny. Najstarsze znaleziska to wyroby późnopaleolitycznych myśliwych, którzy bytowali tu podczas wypraw łowieckich. Największe przekształcenia wzgórza były związane z budową grodu. Grodzisko stanowiło najmocniejsze ogniwo istniejącego na przełomie XIII i XIV w. systemu  obronnego na odcinku Strzegowa - Smoleń, który składał się z grodu na Smoleniu (później zamku), wieżowej budowli obronnej na Biśniku i Grodziska na Grodzisku Pańskim. Na podstawie badań archeologicznych ustalono, że gród został zniszczony wskutek gwałtownego pożaru, po którym nie został już nigdy odbudowany. Datowanie zniszczeń, pozwala domniemać, że wydarzenia te miały miejsce podczas walk o tron krakowski pomiędzy Władysławem Łokietkiem, a Wacławem II Czeskim.