{gallery}zywiecki_bmpk{/gallery}

alt="Żywiecki Park Krajobrazowy" width="244" height="237" class="pull-left" style="margin: 20px; float: left;" />y}

Utworzony w 1986 roku Żywiecki Park Krajobrazowy jest najstarszym parkiem krajobra-zowym w polskich Karpatach. Park rozciąga się w Beskidzie Żywieckim od Zwardonia na zachodzie po Korbielów na wschodzie. Na południu sięga po granicę ze Słowacją, na północy jego ograniczenie stanowi w przybliżeniu droga Jeleśnia–Żywiec. Powierzchnia Żywieckiego Parku Krajobrazowego wynosi 358,70 km2, a powierzchnia otuliny – 186,00 km2. Park obejmuje dwa pasma górskie: grupę Wielkiej Raczy i grupę Pilska. Grupa Wielkiej Raczy zwana ze względu na charakterystyczny kształt "Workiem Raczańskim" znajduje się w zachodniej części parku. Pasmo to ciągnie się od przełęczy Zwardońskiej do przełęczy Glinka. Najwyższe szczyty to Wielka Raczą (1236 m n.p.m.) i Wielka Rycerzowa (1226 m n.p.m.).

Na północnywschód od przełęczy Glinka rozciąga się grupa Pilska. Od najwyższego szczytu Pilska (1557 m n.p.m.) na wszystkie strony ciągną się grzbiety boczne z kulminacjami na Romance (1366 m n.p.m.) i w paśmie Rysianki–Lipowskiej (1324 m n.p.m.). Wschodnie ograniczenie grupy Pilska stanowi przełęcz Glinne (809 m n.p.m.).

Skały tworzące dzisiejszy Beskid Żywiecki powstawały w okresie kredy i trzeciorzędu na dnie morza. W końcowym okresie trzeciorzędu zostały sfałdowane, wypiętrzone i nasunięte na siebie tworząc tzw. płaszczowinę zwaną płaszczowiną magurską. Dominującymi skałami są tutaj odporne na wietrzenie piaskowce magurskie, które poprzektadane łupkami ilastymi tworzą flisz karpacki. Najciekawsze skałki znajdują się w szczytowych partiach Pilska, w dolinie Cebulowego Potoku i w obrębie grzbietowej części Romanki. Jaskinie mają charakter tektoniczny, a największa jest Jaskinia Wickowa w Sopotni Wielkiej o długości 101 m, inna to Jaskinia przed Rozdrożem o długości 17 m. Obie są pomnikami przyrody nieożywionej. Główne rzeki Żywieckiego Parku Krajobrazowego to Soła i Koszarawa. Rzeka Koszarawa oddziela Beskid Żywiecki od Beskidu Małego. W środkowych i dolnych biegach potoków występują liczne progi wodospadowe. Najwyższy z nich ma 10 m wysokości, a znajduje się w Sopotni Wielkiej na potoku o tej samej nazwie.

Najbardziej znane źródła Beskidu Żywieckiego to siarkowodorowe i siarczkowe wody w Złatnej. Od ich woni pochodzi nazwa przepływającego tam potoku Śmierdząca Woda. Natomiast miejscowość Sól znana jest dzięki występowaniu silnie zmineralizowanych wód solankowych. Na spłaszczeniach stokowych, wierzchowinach grzbietowych, zagłębieniach osuwiskowych można spotkać torfowiska.

Zróżnicowanie wysokościowe Beskidu Żywieckiego powoduje, że leży on w zasięgu czterech pięter roślinnych. Do wysokości około 600 m n.p.m. sięga piętro pogórza, niemal całkowicie zajęte pod uprawę i zabudowę. Było ono dawniej porośnięte przez lasy liściaste z grabem, dębem, lipą i klonem. O ich występowaniu świadczą pojedyncze okazy starych drzew oraz typowe dla grądów gatunki runa. Nad rzekami i potokami spotkać można fragmenty olszyny karpackiej obecnie znacznie zmienionej wskutek gospodarki człowieka. Stoki gór w strefie od 600 do 1150 m n.p.m. zajmowała niegdyś całkowicie buczyna karpacka z dużym udziałem jodły oraz domieszką świerka i jawora, tworząc tzw. regiel dolny. Znaczna część drzewostanów bukowych została w XIX wieku wycięta i zastąpiona świerkiem. Dolnoreglowy bór jodłowoświerkowy jest obecnie dominującym zbiorowiskiem leśnym ponieważ jego areał wzrósł znacznie w wyniku działalności człowieka. Natomiast do osobliwości zaliczyć należy rzadkie zbiorowiska leśne, jakimi są: dolnoreglowy bór jodłowy, jaworzyna ziołoroślowa i jaworzyna karpacka.

Najbardziej naturalny charakter ma piętro górnoreglowe porośnięte przez zachodniokarpacką świerczynę górnoreglową. Obejmuje ono partie szczytowe najwyższych wzniesień Beskidu Żywieckiego. 
W piętrach reglowych liczne są polany, niekiedy użytkowane jako pastwiska oraz łąki kośne. Jedynym szczytem na terenie "Żywieckiego" Parku Krajobrazowego, na którym występuje piętro kosodrzewiny (subalpejskie), jest Pilsko wznoszące się na wysokość 1557 m n. p. m. Pilsko stanowi, trzeci po Tatrach i Babiej Górze, obszar wysokogórskiej flory w Karpatach. W rozległych kompleksach leśnych zachowała się interesująca fauna kręgowców reprezentowana przez: 39 gatunków ssaków, 106 gatunków ptaków lęgowych, 5 gatunków gadów i 11 gatunków płazów, 23 gatunki ryb i jednego minoga. Masyw Pilska, Romanki, Rysianki, Lipowskiej i tzw. Worek Raczański to główne ostoje dużych drapieżników: niedźwiedzia, wilka, rysia oraz borsuka. Dość pospolite na obszarze całego parku są lis, kuna leśna, łasica, tchórz i gronostaj. Równie liczne są ssaki kopytne: jeleń, sarna i dzik, z tym że jeleń preferuje duże kompleksy leśne, zaś sarna i dzik tereny polnoleśne.

Najcenniejsze obszary leśne objęte są ochroną w postaci 10 rezerwatów przyrody: rezerwat "Oszast" o powierzchni 47,31 ha, "Pilsko" – 105,21 ha (po połączeniu z rezerwatem "Pięć Kopców", "Pod Rysianką" –27,54 ha, „Romanka" – 98,45 ha, „Śrubita" – 24,99 ha, „Butorza" – 30,68 ha, „Dziobaki" – 13,06 ha, „Gawroniec" – 23,69 ha, „Muńcoł" – 45,20 ha, "Lipowska" - 63,0 ha. Dziedzictwo kultury ludowej górali żywieckich niezwykle barwne i bogate, cechuje bogactwo elementów zarówno w sen-sie materialnym, jak i duchowym. Do dnia dzisiejszego żywe jest jeszcze przeświadczenie, że ziemia żywiecka to kraina, gdzie bierze się ,,... początek nieba i koniec nieba...".

Podstawą bytu miejscowej ludności było pasterstwo owiec, bydła, praca w lesie, flisactwo pozyskiwanego drewna, które spławiano aż do Krakowa. Sposób gospodarowania, metody zaspokajania podstawowych potrzeb biologicznych ludzi, wyznaczał ramy, przestrzeń i miejsce jakie zajmowała kultura ludowa. Czynnikiem determinującym rozwój kultury ludowej były następujące po sobie pory roku, kalendarz prac polowych, układ świąt kościelnych. Trwałym elementem kultury górali żywieckich są sposoby wznoszenia domostw, budowania pasterskich szałasów, sposób ubierania się, pieśni, muzyka, tańce, gwara, wierzenia, interpretacja otaczającego ich świata, przyrody, wreszcie kwestie dotyczące życia pozagrobowego.